Televizionet
Radiot
Shtypi i shkruar
Sateliti
Downloads
Albforumi
Media POLL

Administrata   e ruajtjes se imazhit

Në Durrës krejt këtë javë, falë talentit organizues të poetit mendjefin Arian Leka, mori rrugë Festivali Ndërkombëtar “Poeteka”. Në kalendar të këtij festivali, unë si pasionant poezie isha përfshirë për një komunik me tim at, poetin e kënduar Lefter. Ndër gjithë fjalët e atit, mes tyre shumë edhe të pavlefshme, më mbeti  imponuese njëra, e thënë nuk e di për kë:” Hapuani rrugën të mençurve!” Pas kësaj fjale, m’u duk vetja nëpunës pranë “institucionit” atëror, për ndarjen e fjalës që mbetet, nga fjala e shpërdoruar. Ky detaj, njëherazi më solli në kujtesë vizitën e paradokohshme në paradhomën e Ministrit të Kulturës. Në tavolinën e kolltuqeve ku presin njerëztakuesit me Ministrin, gjenden tre ose katër kopje të librit “Ushtari i mirë Zhvejk” i Jarosllav Hashekut. Atë ditë qesha me këtë formalitet humorsjellës të administratës ministrore. *** Pak ditë më parë, në një nga emisionet televizive më popullore, humor dhe trishtim më ka ngjallur sekuenca e përcjellë nga emisioni televiziv për kongresmenët e opozitës. Çasti që kamera fokusonte disa persona të cilët shtynin për të mos u prononcuar për tv-të disa kongresmenë, “që nuk japin përgjigjet e dëshiruara dhe nderuese”, është padyshim një komedi më vete. Një gjest të tillë e pata ndjerë edhe në një kongres rradhe të socialistëve, ku delegatë me një anatomi defektoze për shkak të jetëvuajtjes, flisnin para kamerave nën kënaqësinë naïve të të qenit kongresmenë…. Ishte, e gjitha kjo, një maskë ndër maskat që mbart përditshmëria e shoqërisë sonë. Një imazh real i shtirjes, i kompleksit nga dominimi i turpit dhe i imazhit turpërues në periferi të vendit dhe në atë pjesë të madhe të komunitetit   njerëzor, ku mbretëron varfëria, etja për t’u shfaqur dhe padijenia për kriterin mes estetikës dhe fjalës së duhur. Ky imazh evidentohet më së shumti në ekranet shqiptare gjatë ditëve fushateske të partive tona. Ky realitet në mazhorancë, në vendin tonë, është  padyshim kontrasti më i madh përballë pasinqeritetit politik dhe social të klasës sonë politike. Në këtë fushatë, si në dhjetra të tjera të periudhës postkomuniste, po triumfon  e pavërteta e fshehur si e vërtetë. Një pjesë e mirë e figurave të rekrutuara si kandidatë nga forcat kryesore politike të vendit, të shkaktojnë humor por edhe ligështim, për shkak të ndërgjegjes naïve fluturuese të tyre. Kam parasysh këtu edhe mikun tim, tenorin e njohur dhe politikanin e ri më naiv të vendit, Agim Hushi. Nuk e di, por artikulimet e shpeshta të tij publike për llogari të politikës dhe konkurimit elektoral, më krijojnë përshtypjen  e vetme të humorit, pse jo, të njëjtë me atë të gjetjes së librit të “Zhvejkut” në syprinën e tavolinës së paradhomës së ministrit të Kulturës…Me këtë shije humori, po e përcjell përballjen etij elektorale me zotin Berisha në Kavajë, sikundër po me kaq humor kujtoj edhe kandidimin e një francezeje, pronare të një pastiçerie, që shprehu gadishmërinë për kandidim nën siglën e demokristianëve shqiptarë. Në vendin tonë me kaq fytyrë prapambetëse periferive dhe në kongrese partish, administrata shërbestare prodhon aq shumë humor. Dhe e kam fjalën për atë administratë aktoreske e cila është servante në rrethanat e një mjerimi social, që i shërben vetëm ruajtjes së imazhit që është dhe jo ndryshimit për atë që duhet. Mjerë ne dhe pasardhësit për humorin që bëjmë me veten, deri edhe në aktin e selektimit të njerëzve që i zgjedhim për një qeverisje ndryshe. Trishtimi për këtë rast dominant, nuk është për të bindurit, por për pamundësinë e triumfit mbi atë administratë që u shërben tallësve të vjetër dhe administratorëve të pashmangshëm të fatit tonë